Instalowanie Django

Fragment tego rozdziału jest oparty na tutoriale Geek Girls Carrots (http://django.carrots.pl/).

Fragmenty tego rozdziału są oparte o tutorial django-marcador na licencji Creative Commons Attribution-ShareAlike International 4.0. Tutorial django-marcador jest chroniony prawami autorskimi przez Markusa Zapke-Gründemanna i in.

Środowisko wirtualne

Zanim zainstalujemy Django, zapoznamy się z niezwykle użytecznym narzędziem, które pomoże utrzymać porządek w środowisku pracy z kodem na Twoim komputerze. Można ten krok pominąć, ale jest to wysoce niewskazane - dobrze jest zacząć z możliwie najlepszą konfiguracją, gdyż zaoszczędzi Ci to wielu problemów w przyszłości!

Stwórzmy zatem środowisko wirtualne (zwane też virtualenv). Jego zadaniem jest oddzielenie środowiska Pythona/Django dla każdego projektu z osobna. Oznacza to, że zmiany dokonane w obrębie jednej aplikacji nie wpłyną na działanie innych, nad którymi pracujesz. Sprytne, prawda?

Jedyne, co potrzebujesz zrobić, to wybrać katalog, w którym chcesz utworzyć virtualenv; na przykład Twój katalog domowy. W systemie Windows może on wyglądać tak: C:\Użytkownicy\Nazwa (gdzie Nazwa to twoja nazwa użytkownika, której używasz przy logowaniu się do komputera).

Na potrzeby kursu stwórzmy nowy katalog djangogirls w Twoim katalogu domowym:

mkdir djangogirls
cd djangogirls

Stwórzmy nowe środowisko wirtualne o nazwie myvenv. Polecenie ma następujący format:

python -m venv myvenv

Windows

Aby stworzyć nowego virtualenv'a, musisz otworzyć konsolę (wspominaliśmy o tym parę rozdziałów temu, pamiętasz?) i uruchom C:\Python34\python -m venv venv. Polecenie będzie wyglądać następująco:

C:\Użytkownicy\Nazwa\djangogirls> C:\Python34\python -m venv myvenv

gdzie C:\Python34\python to katalog, w którym zainstalowałaś wcześniej Pythona, zaś myvenv to nazwa Twojego virtualenv'a. Nazwa środowiska może być dowolna, ale lepiej używać tylko małych liter, bez spacji i polskich znaków. Dobrze jest też trzymać się krótkich nazw - będziesz do nich często wracała!

Linux i OS X

Stworzenie virtualenv'a w Linuksie i OS X ogranicza się jedynie do użycia polecenia python3 -m venv myvenv. Przyjmie ono następującą postać:

~/djangogirls$ python3 -m venv myvenv

myvenv to nazwa Twojego virtualenv'a. Nazwa środowiska może być dowolna, ale lepiej używać tylko małych liter, bez spacji i polskich znaków. Dobrze jest też trzymać się krótkich nazw - będziesz do nich często wracała!

UWAGA: Próba utworzenia w ten sposób środowiska wirtualnego w Ubuntu 14.04 skutkuje następującym błędem:
Error: Command '['/home/eddie/Slask/tmp/venv/bin/python3', '-Im', 'ensurepip', '--upgrade', '--default-pip']' returned non-zero exit status 1
Aby uniknąć tego problemu, użyj polecenia virtualenv.
~/djangogirls$ sudo apt-get install python-virtualenv
~/djangogirls$ virtualenv --python=python3.4 myvenv

Praca z virtualenv

Powyższa instrukcja utworzy katalog o nazwie myvenv (albo o nazwie, którą wybrałaś) zawierający nasze środowisko wirtualne (czyli w zasadzie zbiór katalogów i plików). Pozostało nam już tylko uruchomienie go za pomocą polecenia:

C:\Użytkownicy\Nazwa\djangogirls> myvenv\Scripts\activate

w Windows, albo:

~/djangogirls$ source myvenv/bin/activate

w OS X i Linuksie.

Nie zapomnij zastąpić myvenv nazwą, którą wybrałaś dla Twojego virtualenv!

UWAGA: może się zdarzyć, że polecenie source nie będzie dostępne. W takim przypadku spróbuj użyć poniższego:
~/djangogirls$ . myvenv/bin/activate

O tym, że Twój virtualenv jest uruchomiony, dowiesz się, gdy zobaczysz w swojej konsoli prompt podobny do tego:

(myvenv) C:\Użytkownicy\Nazwa\djangogirls>

lub:

(myvenv) ~/djangogirls$

Zwróć uwagę, że pojawił się tam prefix (myvenv)!

W trakcie pracy ze środowiskiem wirtualnym python będzie automatycznie odnosił się do właściwej wersji, dzięki czemu możesz używać polecenia python zamiast python3.

Świetnie, wszystkie potrzebne elementy są już gotowe. Nareszcie możemy zainstalować Django!